از نگاه کاربردهای Desktop، اجزای اصلی در پیاده سازی GIS عبارتند از: پایگاه داده مکانی، نرم افزاری مانند ArcGIS که وظیفه تجزیه و تحلیل داده ها را به عهده دارد و نهایتاً مونیتور، صفحه کلید و سایر ابزارهایی که بهره بردار از آن استفاده مینماید.
اما وقتی وارد فضای Web میشویم مطابق شکل زیر ، فاصله بین بهره بردار و مجموعه ارائه دهنده خدمات که وظیفه عملیات تحلیلی و خدمات نرم افزاری را عهده دار است، زیاد میشود. بنابراین برای برقراری ارتباط بین این دو، از یک Web Server استفاده میگردد. Web Server درخواستهای Client را دریافت کرده و بعد از انتقال به Server و دریافت جواب، پاسخ را به Client ارسال می نماید.
در این حالت که در شکل بالا ملاحظه میگردد، ارتباطات بین کاربر و Server از یک پروتکل به نوعی بومی- محلی تبعیت میکنند و بستگی به نرم افزارهای مورد استفاده دارد. استاندارد خاصی وجود ندارد و هر ارگان یا شرکتی پروتکل مخصوص به خود را داشته و ارتباطات لازم را میان Client، Server و نرم افزارهای مورد استفاده، فراهم مینماید. به عنوان مثال ESRI روش و پروتکل مخصوص به خود را داشته و Small World نیز با شیوه و سبک مخصوص به خود فعالیت مینماید. بنابراین عملاً مانند جزایری مجزا از هم فعالیت خواهند داشت.
جهت ایجاد هماهنگی و وحدت رویه، در قالب معماری سرویس گرا، نوعی استاندارد خاص تحت Web برای ارتباط Web Server با Client ارائه گردید که با تبعیت از آن، Server ها و Clientهای مختلف به راحتی با یکدیگر تعامل داشته و ارتباط برقرار مینمایند.
در ادامه برقراری تسهیلات تعامل Serverهای مکانی، یک کنسرسیوم بین المللی مخصوص اطلاعات مکانی به نام OGC، مورد پذیرش همگان قرار گرفت. این کنسرسیوم، استانداردهای معماری سرویسگرا را از دید مکانی توسعه داد، چندین نوع سرویسهای مختلف مکانی را تعریف نمود و آنها را به عنوان استاندارد معرفی کرد.
با توجه به استقبال جهانی از این استاندارد، رفته رفته همگانی شده و تبدیل به یک نوع استاندارد جهانی شد. این جهانی شدن و تبعیت از یک استاندارد واحد توسط همه، باعث سهولت در برقراری ارتباط و تعامل بین سیستمهای جی آی اسی در فضای Web گردید.
برای برقراری چنین تعاملی هیچ نیازی به بحث و گفتگو و توافق وجود نداشت، زیرا همه بر یک سبک و استاندارد بودند و میتوانستند به راحتی با یکدیگر مرتبط شوند. کافی بود هر Server خدماتی که مایل بود ارائه دهد را به صورت سرویسی ارائه کند. مثل یک فروشگاه که محصولات را در ویترین میگذارد، یا رستورانی که منوی خود را ارائه میدهد. مانند خودپردازی که میتواند خدمات موجودی و پرداخت قبض جریمه و …. ارائه دهد.
بدین ترتیب کلیه Serverها خدمات خود را به صورت سرویس به درخواست کنندگان ارائه نمودند و با پی بردن به این موضوع که Clientها بیشتر متقاضی چه نوع خدماتی هستند، سعی بر توسعه سرویسها و فعالیتهای خود نمودند. با تبعیت از این استاندارد یکسان، دیگر نیازی به جلسات بحث و گفتگو و توافق درباره نحوه سرویس دهی نمی باشد.
Serverها با هم مرتبط بوده و هر درخواستی که از جانب بهره بردار مطرح میشود از یک Server به Server دیگر میرود تا جواب از Server مربوطه دریافت شود. با افزایش تعداد Serverها نوعی «زیرساخت» ایجاد میگردد (شکل زیر). نکته قابل توجه این است که این «زیرساخت» یک نرم افزار نیست که اقدام به تدوین و پیاده سازی آن شود، بلکه هر سازمانی با تبعیت از استانداردهای مکانی OGC و به وسیله راه اندازی سرویسهای مکانی تحت Web، تبدیل به یکی از ایستگاههای این «زیرساخت» خواهد شد. هنگامی که این امر به سایر متولیان داده مکانی نیز تسری پیدا میکند، رفته رفته این ارتباطات گسترده تر شده و «زیرساخت اطلاعات مکانی» در سطوح سازمانی، شهری، کشوری و جهانی استقرار پیدا میکنند. با عنایت به این امکانات و قابلیتها بود که به سادگی و همزمان با ظهور SDI، بحث SDIجهانی نیز مطرح شد.
